Cinque Terre- jak dojechać, co zwiedzać ? [2017]

port w Riomaggiore, Italia

Jak dojechać do Cinque Terre?



Na początek warto wiedzieć, że Park Narodowy Cinque Terre składa się z pięciu miejscowości: Riomaggiore, Monteroso al Mare, Corniglia, Vernazza, Manarola doskanale ze sobą połączonych - pociągiem.



Do Cigue Terre kiedyś można było dostać się tylko statkiem/ łódką od strony morza, od lat 6o-tych XX wieku można przyjechać samochodem ale najlepiej udać się pociągiem. Jeżdżą bardzo często, trasa jest poprowadzona w dużej części nad morzem z pięknymi widokami i jest przystępnie cenowo.

Zdecydowanie najszybciej i najtaniej będzie nam się dostać z Pisa. Sprawdzałam też możliwości z Bolonii i Genui ale zdecydowanie najlepiej będzie z Pisa. Tylko przypomnę że mamy tam bezpośrednie tanie loty z Polski z Krakowa, Gdańska i Warszawy. 

Przykładowo cena pociągu z Pisa do Bonassola (już za PN Cinqe Terre) to koszt 9.80 euro. Wszystkie pociągi maja przesiadkę w portowej miejscowości La Spezia. Możemy stad wziąć kolejny pociąg do jednej z 5 nadmorskich miasteczek (koszt Pisa-La Spezia ok 4,5 euro)..albo rozpocząć wędrówkę do Parku już z La Spezia. Najbliższe miasteczko to Riomaggiore, 13 km ze stacji La Spezia.

I powiem wam, pokochałam te pociągi we Włoszech! Są szybkie, często, wygodne i tanie. Przejazd z Pisa do Riomaggiore zajmie nam 1:20-1:30 już z przesiadką! Pociąg regionalny nie obija się tylko jedzie miejscami 160 km na godzinę.  Chciałam wam jeszcze jedną NIE OCZYWISTĄ rzecz podpowiedzieć, bilety we Włoszech są ważne na 4 godziny od czasu skasowania. Można to wspaniale wykorzystać! Np kupujesz bilet z Pisa do Monterosso al Mare, a po drodze wysiadasz w Riomaggiore, Vernaza czy innej miejscowości na którą masz spokojnie 1,5 godzinki zwiedzania :) Ważne tylko aby się zmieścić w tych 4 godzinach od momentu skasowania biletu do dotarcia do naszej mety.


Tyle o transporcie, przejdźmy do tego gdzie warto się zatrzymać w Cinque Terre... Każde miasteczko uważa, że to właśnie ono jest najważniejsze i najpiękniejsze, ja jako turystka mogę być bardziej obiektywna, ale powiem szczerze, te 5 miejscowości z pięknymi kolorowymi portami i wąskimi, klimatycznymi uliczkami są do siebie bardzo podobne i będzie wam ciężko odróżnić jedno od drugiego :)  Niemniej jednak niech przemówią zdjęcia i krótki opis :) 


W Riomaggiore rozpoczyna się słynny szlak "miłości", koniecznie należny sprawdzić czy jest otwarty na przykład na stronie https://cinqueterre.a-turist.com ale przez najbliższe 3-4 lata podejrzewam ze będzie zamknięty, a przynajmniej taka informacje dostałam w punkcie informacyjnym Parku. Po tragicznej w skutkach lawinie błotnej z 2011 roku wciąż pozostaje wiele do naprawy.



Wejście na szlak jest płatne. Może okazać się ze będzie nam się opłacać zakup specjalnej turystycznej karty w La Spezia- Cinque Terre Card.



Są 2 wersje karty : tylko wejściówka do parku lub wejściówka plus poruszanie sie pociągami na trasie La Spezia-Livorno.


RIOMAGIORE


dojeżdżając pociągiem z kierunku La Spezia, przechodzimy tunelem na druga stronę torów. 

Mamy 3 opcje dalszej drogi.


1. W lewo po schodach do góry na trasę via di amore. Ładny punk widokowy i knajpka. Niestety zamknięte wrota na szlak miłości. Otwarty dopiero za pare lat. Warto podejść i rzucić okiem aby się upewnić w tym, że kiedyś trzeba będzie tu wrócić.


2. W prawo, tunelem wzdłuż torów tak jakby wracając sie w kierunku La Spezia. Po przejściu tunelu możemy zejsc w dół schodami do portu, zresztą bardzo malowniczego! Właśnie z portu pochodzi większość zdjęć tego miasta. Jeśli nie boimy się skakać po kamykach, można podziwiać miasto od strony morza :)


3. Natomiast wychodzac z tunelu i idac do gory,a nastepnie po 200-300 m ostro do góry w lewo,wyjdziemy na wzgorze ponad miastem. Sa wskazowki na kaplice. Na gorze oprocz kaplicy sa ruiny zamku oraz przepiękny widok na Riomaggiore, morze i cytrynowe sady. Oj tak cytryny są na każdym kroku.

port w Riomaggiore, Italia

widok ze wzgórza, Riomaggiore, Itallia

widok ze wzgórza, Riomaggiore

wszech obecne cytryny, Riomaggiore

zamknięta "via di amore", Riomaggiore, Italia

MANAROLA

Druga z kolei miejscowość Cinque Terre i drugi piękny port. Osada prawdopodobnie sięga swoimi korzeniami czasów rzymskich (nazwa wywodzi się od „Manium Arula”). Część domów jest zgrupowana na skalistym urwisku, a inne wzdłuż doliny potoku Rio di Groppo. Historyczne zabudowania okalają uroczy, położony w centrum plac.

port w Manarola, Italia

port w Manarola, Italia

CORNIGLIA

Trzecia, jako jedyna nie położona nad morzem, a 100 m n.p.m. Dodatkowo najmniejsza ze wszystkich 5 miejscowości. Gdy dotrzemy na stację dworca kolejowego, będziemy mieli do pokonania jeszcze ponad 377 schodów do centrum miejscowości :) Można też skorzystać z autobusu, kursującego pomiędzy stacja, a centrum. Miejscowość była znana w średniowieczu na dworach europejskich z powodu wytwarzanego tu wina wysokiej jakości. Za kościołem znajduje się punkt widokowy zarówno na samą Corniglię jak i na okoliczne miejscowości wchodzące w skład Cinque Terre, a także na położone na zboczach gór winnice, ogrody i sady cytrusowe. A jeśli już o tych mowa to jest to świetne miejsce aby właśnie wybrać się na szlak po winnicach! Jesteśmy już tak wysoko że nie będzie to tak męczące jak z miejscowości ulokowanych nad morzem. 

VERNAZZA


Czwarta z kolei miejscowość Vernazza z charakterystycznym  wzgórzem zamkowym i wieżą Belforte (możliwe wejście na wieże za opłatą) oraz kolejnym pięknym portem. Miałam wrażenie że jest tu spokojniej niż w Riomaggiore i Manaroli. 

MONTEROSSO AL MARE


Tutaj zaczynała się i kończyła moja największa przygoda i powód do przybycia do Cinque Terre - bieg,  SCIACCHETRAIL, Cinque Terre Ultra Trail. Monterosso to największa i najstarsza (1056 r.) spośród miast Cinque Terre. To tu znajduje się też największa plaża w Cinque Terre. Ja natomiast zachęcam na zapuszczenie się na Lazurową Ścieżkę wiodącą do Vernazzy, wzdłuż wybrzeża, gdzie spotkamy prawdziwe przyrodnicze cuda natury :) Podobno to najsłynniejsza i najpopularniejsza wsród turystów ściażka- i wcale się nie dziwię, widoki zapierają dech w piersi. 
Długosć trasy pomiędzy Vernazza-Monterosso to 3,3 km, spacerowy czas przejścia ok 80 min.

widok na Monterossa al Mare

plaża w Monterosso al Mare

na trasie Vernazza-Monterosso al Mare

I Maraton na Orientację „KIWON”- kiedy, gdzie i dlaczego ?

http://kiwon.towarzystwojastrzebiec.pl/

Wraz z organizatorem Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Lipińskiej „Jastrzębiec” oraz Wójtem Gminy Lipinki – mgr inż. Czesław Rakoczy jako kierownik biegu zapraszam na I Maraton na Orientację „KIWON”, który odbędzie się 16 września 2017 roku. 

Impreza otrzymała dotację Fundacji  PZU, a co za tym idzie będą atrakcyjne pakiety startowe!

Zapraszam was przede wszystkim dlatego, że jestem zakochana w mojej małej ojczyźnie i za każdym razem przemierzając te wzniesienia i pagórki z rozsianymi kiwonami, trójnogami, cerkwiami, łemkowskimi krzyżami, myślę sobie: TO TRZEBA POKAZAĆ INNYM. 

Jak pokazać? Tu odpowiedz była oczywista, aktywnie, najlepiej na biegowo :) 
Ta myśl już od dłuższego czasu kołatała mi w głowie, aż spadła na korzystny grunt Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Lipińskiej „Jastrzębiec”, które podjęło się wyzwania i organizacji. Odtąd poszło już szybko :) Nazwa zrodziła się po burzy mózgów przy świątecznym rodzinnym obiedzie, następnie powstał wniosek o dotację, plan działania i teraz jego realizacja.

Zdaję sobie sprawę, że bieg na orientację jest trudniejszą formą niż po wyznaczonej trasie ale też dużo ciekawszą i wymuszającą oprócz wysiłku fizycznego - myślenia :) 

Z myślą zarówno o biegaczach ale i spacerowiczach przygotowaliśmy dwie trasy do wyboru. 

TP 20 Krótsza trasa sportowa dla tych którzy lubią biegać szybko ALE również dla spacerowiczów i rodzin z dziećmi! Mam nadzieję że będzie to okazja aby wyjść z domu razem z pociechą i wspólnie powędrować. Pokazać walory Ziemi Lipińskiej, zabytki techniki przemysłu naftowego, łemkowskie cerkwie, cmentarze z I i II wojny światowej, pozachwycać się beskidzkimi krajobrazami.

Pamiętajmy że to maraton na orientację, nie ma wyznaczonej jeden właściwej drogi, każdy uczestnik dostaje mapę z zaznaczonymi punktami kontrolnymi i sam wyznacza drogę jak chce pokonać maraton. Będzie to pewnego rodzaju sprawdzian naszej orientacji w terenie i umiejętności posługiwania się mapą i kompasem. We współczesnym świecie i powszechności używania GPS-a, jest to dla niektórych niemal wyczyn :) Czasu będzie dużo, przewidzieliśmy 9 godzin limitu więc można się gubić i odnajdywać!



TP 50 To trasa zdecydowanie trudniejsza, dla zawodników bardziej zaprawionych w biegach. Jeśli startujesz pierwszy raz w tego typu imprezie zdecydowanie polecam zacząć od TP 20, jeśli jesteś "starym wyjadaczem" wiesz co Cię czeka :) Pogranicze Beskidu Niskiego i Pogórza nie jest płaskie, przywidujemy ok 1500 m przewyższeń. Zdecydowanie więcej terenu, a mniej asfaltu, no chyba że ktoś lubi dokładać kilometry.   

A teraz pewnie to co was najbardziej interesuje czyli ŚWIADCZENIA STARTOWE

⦁ Dwa noclegi w Bazie Maratonu w warunkach turystycznych (należy posiadać własny śpiwór i karimatę),
⦁ Jeden ciepły posiłek regeneracyjny w Bazie Maratonu,
⦁ Opieka organizatorów w Bazie, na trasach, na mecie w trakcie trwania Maratonu (a także zdalnie przed i po),
⦁ Komplet map (kolorowe, w foliowym worku strunowym) i materiałów startowych,
⦁ Opracowane trasy Maratonowe wraz obsługą Punktów Kontrolnych na trasie,
⦁ Możliwość pozostawienia bagaży, toalety, prysznice w Bazie Maratonu,
⦁ Parkingi dla samochodów w okolicy Bazy Maratonu,
⦁ Komunikat techniczny,
⦁ Okolicznościowy numer startowy;
⦁ Wrzątek do celów spożywczych wraz z zestawem kawa, herbata, dodatki, kubki (dostępne na stołówce szkolnej),
⦁ Koszulka techniczna,

⦁ Dyplom i medal dla każdego, niezależnie od uzyskane wyniku na trasie,

⦁ Puchary i nagrody dla najlepszych zawodników z podziałem na trasy oraz płeć

⦁ Inne materiały w miarę napływu świadczeń,
⦁ Całodobowa opieka nad Bazą Maratonu (zabezpieczenie sanitarne: sprzątanie, wywóz śmieci, prąd, woda bieżąca).
⦁ Woda na jednym z punktów kontrolnych (samoobsługa),
⦁ Ubezpieczenie NNW na czas Maratonu (16 września 2017 roku – sobota),
UWAGA! Przy dokonaniu zapisu po dniu 31 sierpnia 2017 roku Organizator nie gwarantuje wszystkich świadczeń.

Na koniec trochę suchych informacji do zapisania:

DATA: 15-17.09.2017 ( 16-wrz., 08:00 – start trasy TP50 oraz 09:00-start trasy TP20 )

START, META I BAZA ZAWODÓW: Szkoła Podstawowa w Rozdzielu (gmina Lipinki)

ZAPISY: http://kiwon.towarzystwojastrzebiec.pl/zapisy/

OPŁATY STARTOWE: sprawdź w  REGULAMIN 

ORGANIZATOR: Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Lipińskiej „Jastrzębiec”, Wójt Gminy Lipinki – mgr inż. Czesław Rakoczy

PARTNER GŁÓWNY: FUNDACJA PZU

PATRON HONOROWY: Poseł na Sejm RP Barbara Bartuś

Projekt współfinansowany jest ze środków Fundacji PZU

KSIĄŻKI, co ostatnio przeczytałam w czerwcu

Szukasz lektury na lato, lekkiej, przyjemnej i z humorem, zdecydowanie polecam ostatnio przeczytaną Majubaju! 

Majubaju czyli żyrafy wychodzą z szafy; Maja Sontag

Opowieść trzydziestoletniej Majki, która odważyła się porzucić znaną, spokojną codzienność i ruszyła z plecakiem i dobrym humorem przed siebie w podróż dookoła świata. Kto nie miał kiedyś takiego marzenia, aby rzucić to wszytko i wyjechać? Zobaczyć kawał świata, przeżyć na własnej skórze to co wyczyniają Ci WIELCY podróżnicy ? Ja odrazy się przyznaję, że wciąż gdzieś tam mi kołata taka myśl w głowie i w sercu, żeby wyjechać na rok, dwa..A Maja? A Maja to zrobiła! Na spokojnie, przez 16 miesięcy, razem z lokalsami przemieszcza się z miejsca do miejsca i to nie tego zawsze turystycznego, oczywistego. Lubi zbaczać z utartych ścieżek, bo wie że tam są najlepsze przygody J Podróż to nie tylko wspaniałe miejsca ale  i tęsknota za domem, robactwo, pluskwy, choroby, to wszytko tu znajdziemy na blisko pięciuset stronach.  Zdecydowanie polecam wskoczyć Mai do plecaka i zwiedzić z nią świat, nie ruszając się z kanapy ;) 

Dla tych którzy wolą "cięższe", trudniejsze lektury mam coś innego. Po przeczytaniu  wstrząsającej dla mnie książki Szare śniegi Syberii , sięgnęłam po historyczną opowieść o kulisach sowieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku.

Czerwona Apokalipsa; Piotr Szubarczyk

17 września 1939 rok, każdy Polak zna tą datę, natomiast już niewielu zna kulisy wydarzeń poprzedzających sowiecką agresję na Polskę, zwłaszcza okoliczności zawarcia paktu Ribbentrop-Mołotow. Autor pisze bez ogródek, przypomina prawdę historyczną, która przez długie lata była przed Polakami ukrywana i zakłamywana. Niełatwo się czyta o torturach jakimi były rozłąki rodzin, wywózka w bydlęcych wagonach, ciężką praca, śmierć poprzez strzał w tył głowy, zamurowanie żywcem w celi więziennej czy śmierć głodowa. 

Czytając „Czerwoną Apokalipsę” musiałam robić sobie przerwy, nie dlatego że męczyło mnie nagromadzenie faktów, dat czy liczb zamordowanych osób ale szkliły mi się oczy i budziła niezdrowa nienawiść...

Najbardziej boli to, że wciąż w Rosji   jest wielu ludzi i historyków których należałoby raczej nazwać funkcjonariuszami Związku Radzieckiego i nie chcą pogodzić się prawdą zakłamując literaturę, wiadomości, tumaniąc innych ludzi na tematy wywózek w głąb ZSRR, morderstw w więzieniach, Katyniu i obozach pracy.  

IRAN CZ IV. SHIRAZ, PERSEPOLIS, HAMADAN (JASKINIA ALISADR CAVE), TEHERAN

Persepolis, Iran

8.10.2015 nad ranem lądujemy ok 4.30 w Schiraz. Odbiera nas 32 letni Mansur, jak się później przyznaje nie spal cala noc i już od godziny czekał na nas na terminalu. Jedziemy do jego rodzinnego domu gdzie już jego mama gotowa nam podać czaj, kawę czy śniadanie w zależności od naszych życzeń. W pokoju już przygotowane są, tradycyjnie na ziemi 3 posłania:) śpimy do 09:00, pomimo naszych zapewnień ze zdrzemniemy się tylko godzinkę;) po śniadaniu okazuje się ze plan dla nas już został ustalony i jedziemy do Persepolis. Tam czeka na nas przyjaciel Mansura, który jest przewodnikiem. Bilety wejściowe są zaskakująco tanie 150 tys.riali plus muzeum 10 tys. Rozpoczynamy zwiedzanie od pokonania 111 schodów, przechodzimy śladami tysiąca poprzedników posłańców, podległych,i wreszcie turystów przez bramę narodów. Charakterystyczne wyrzeźbione w kamieniu lwy sprawiają wrażenie wciąż strzegących to miejsce. Uruchamiamy wyobraźnię i za zasługa opowieści .. ogromny obszar w większości ruin zamienia się w pałace, ogromne sale z 20 m kolumnami. Pałac Dariusza, Xercesa.W przerwie poznajemy nowy irański przysmak-falafel. Skrobie wyglądająca jak biały chiński bardzo cienki makaron i sok z limonki. Słodkie i pożywne. Po połowie kubka muszę oddać za wygrana;) następnie wspinamy się do grobowców wykutych w skale. Do kogo należały jeszcze nie zostało w 100% ustalone. Po Persepolis udajemy się do Naksze Rostam ( 6 km) czyli grobowców achamenidzkich władców. Przypomina to Doline Królów w Egipcie, tylko szkoda ze nie można wejść do środka i ujrzeć grobowców przypominających egipskie sarkofagi. Tutaj byłoby to nie lada wyzwanie, gdyż wejście jest ok 10 m powyżej naszego poziomu. Ok 16 kończymy zwiedzanie i jedziemy na lunch do "mamy".

Persepolis, wejście główne

Persepolis, 111 schodów do pokonania

Persepolis, brama narodów

Persepolis, pałac Xercesa

irańskie przysmaki, mniam!  

Naksze Rostam, grobowce achamenidzkich władców

Przed nami kolejne irańskie przysmaki ala spaghetti, oczywiście podawane z kefirem i oliwkami obok. Na deser daktyle,herbatka i ogromny wybór słodyczy.

Mała sjesta, opowieści i tłumaczenie kim jesteśmy i co robimy dla rodziców i siostry i jedziemy do apartamentu Mansura. Kolejny litry herbaty z szafranowym cukrem, rozmowy o życiu, podróżowaniu, różnicach i podobieństwach pomiędzy kulturami i aby dopełnić widoku prawdziwego kontrastu, jedziemy na spacer do Persian Gulf, największego w Iranie i jednego z największych na świecie centrum handlowego. Tutaj nie spotkamy czadoru za to mnóstwo blondynek z powiększonymi ustami i nisko zsuniętymi z włosów chustami. Po małych zakupach wracamy na mieszkanie do kolejnych dyskusji przy irańskim ulubionym ananasowym piwku (rzecz jasna bezalkoholowym). Next day przeznaczony jest na stare miasto, meczety, ogrody etc. Zaczynamy od ogrodu botanicznego (150 tys.,naszym zdaniem nie warto). Rośliny w większości jakie spotykamy poza ogrodem, cyprysy, aleje z rożnami i mnóstwo Irańczyków jak i turystów. Drugi cel to mauzoleum Hafeza (150 tys) o ile jest tu tylko grób i mały ogród to warto przyjrzeć się jakim uwielbieniem jest darzony przez Persów. Podobno każdy zna przynajmniej 1 wiersz poety na pamięć i nie zawiódł nas i nasz przyjaciel poproszony o recytacje ulubionego wersetu.

ogród botaniczny, Shiraz, Iran

mauzoleum Hafeza, Shiraz, Iran

twierdza Karim Chana, Shiraz, Iran

 Następnie przenosimy się w okolice twierdzy Karim Chana i spacerujemy do meczetu  Vakil ten jest akurat w remoncie, ale udaje się uchwycić rzędy kolumn. Kolejny kompleks to meczet 7 Imana i jego brata. Tutaj musimy założyć czadory (bezpłatnie przy wejściu) i musimy poczekać na przewodniczkę. Wejście osobno dla kobiet/mężczyzn. Zdjęć podobno robić nie można ale nikt tego nie respektuje, zresztą jak większość zasad w Iranie. Środek, udekorowany mozaiką ze szkiełek wygląda imponująco. Atmosfera modlących się i plączących kobiet odmienia poprzednie spostrzeżenia o tym do czego służy meczet.

meczet Vakil, Shiraz, Iran

meczet Vakil, Shiraz, Iran

meczet 7 Imana, Shiraz, Iran

meczet 7 Imana, Shiraz, Iran

W planach był bazar ale w piątki ,dzień wolny jest zamknięty. Trzeci meczet który najlepiej się prezentuje przy porannym świetle zostawiamy na dzień następny. Powoli kierujemy się na zasłużony lunch do 'mamy' robiąc zakupy i kompletując pamiątki. Małym zaskoczeniem jest załatwienie przez naszego hosta czerwonego wina. Jak się później dowiadujemy w Schiraz znaleziono najstarsze naczynia po winie. 3 l tego trunku to lekka przesada na nasza schorowaną trójkę ale co niektórzy walczą do 6 rano. W Iranie jako ze jest zakaz picia alkoholu to chyba nie trzeba się obawiać policji, a przynajmniej Mansour nie ma oporu prowadzenia samochodu. Z lekkim poślizgiem jedziemy na śniadanko do mamy, przygotowała nam zupkę ala kaszka tylko ze z mięsem...smak dotąd nie znany. Zegnamy się z członkami rodziny, przechodzimy przez próg pod koranem co ma nam zapewnić szczęśliwa podroż. Jedziemy najpierw na terminal i okazuje się że autobus jest o godz wcześniej niż rezerwowaliśmy. Nabieramy tempa i jedziemy zwiedzać meczet Nasir-al-Molk jest już 11, zdecydowanie za późno na dobre ujęcia z powodu tłumu ludzi, zwłaszcza Niemców. Mimo to wpadające promienie słońca przez mieniące sie wieloma kolorami witraże robią wrażenie i aż chce się tu przez chwile przysiąc i podumać. 

Następnie udajemy się na bazar i wraz z Ewelina przepadamy w szale zakupu kolczyków. Po upolowaniu wymarzonej pary bierzemy jeszcze wszechobecne pistacje, przyprawy, suszone róże i możemy jechać na terminal. Koszt VIP busa do Hamedan to 43 tom i jedzie jedyne 15h. Bardzo ciężko przychodzi nam pożegnanie z Mansurem, bardzo zaprzyjaźniamy się przez te 2 dni i już żałujemy ze nie daliśmy sie namówić na jeszcze 1 dzień z nim. W autobusie kończę książkę "czwarty pożar Teheranu" i wysypiam się na przyszłość.

Noc szybko zleciała. Przyjeżdżamy ciut przed 5 na terminal do Hamedan. Nowy host, Mohamed tłumaczy kierowcy taxi gdzie ma nas zawieść. Mohamed okazuje się 2 metrowym Irańczykiem, którego widząc na ciemnej ulicy bym się przestraszyła. Idziemy spać jeszcze do 7 rano. Następnie kierujemy się na północny terminal skąd odjeżdżają minibusy do jaskini Ali Sadr, naszego głównego celu tutaj. Autobus dopiero za godzinę wiec idziemy na śniadanko. Leniwie pijemy herbatę i przed 9 już w busie czekamy na odjazd. Czekamy i czekamy, mija godzina 10, mija 11 i gdy już totalnie jesteśmy zrezygnowani kierowca zarządza odjazd. To nasz rekord 3,30 godz oczekiwania. Pociesza nas tylko tani bilet (25) taxi kosztuje min (300). Po ponad godzinnej jeździe przez w większości pofalowane tereny lądujemy w Ali Sadr. Bus zatrzymuje się przed brama do kompleksu z jaskinia. Tutaj doznajemy kolejnego szoku tego dnia, wstęp kosztuje 25 $.w przewodniku była informacja o 10$...żałujemy ze nie zapytaliśmy się o to Mohameda bo pewnie byśmy sobie odpuścili. Skoro już jesteśmy to płacimy 2 razy większe frycowe jak miejscowi, czekamy na swoja kolej i wchodzimy. Krotki spacer w dol po betonowych schodach i dochodzimy do "portu". Tutaj po chwili oczekiwania (ten dzień już ochrzcimy "czekaniem") zostajemy wpakowani do łódeczki. Ich motorem jest rower wodny i 2 osoby siedzące z przodu maja za zadanie uciągnąć 3 lodki. Konrad od razu wpakował się na przód w ramach małych ćwiczeń. Suniemy powoli po wodzie, bo to w końcu podobno największa wodna jaskinia. Szkoda ze dla turystów udostępniono tylko 4 km. Po pól godzinki wysiadamy na lad i spacerujemy po komnatach, najwyższa sięga  40 m wysokości. Cześć trasy poprowadzono metalowymi pomostami, widać po skalach odbarwienia jak spada poziom wody, przewodnik informuje, że jest to 1 m na rok. Ostatni fragment znów płyniemy lodka i po 10 min jesteśmy przy punkcie startu. Czy warto było zwiedzić jaskinie Ali Sadr? Jaskinia owszem ładna i zwiedzanie na wodzie nie jest czymś standardowym, jednakże finansowo stwierdzamy ze nie warto tyle wydawać, 25 dolarów to za dużo. Lepiej oceniamy jaskinie  Prometeusza w Gruzji. 

jaskinia Ali Sadr, godzina od Hamedan, Iran

Wrócić chcieliśmy tym samym busem i w oczekiwaniu na niego, zatrzymali się obok sami z siebie pracownicy jaskini. To nasz 3 "stop" w Iranie;) W Hamedanie spacerujemy na plac centralny imienia oczywiście Imama Chomeini. Domy wokół przypominają nam zabudowę kolonialna , takiej zwartej jeszcze nie widzieliśmy. Tutaj spotykamy się z hostem, wymieniamy $ (są tylko 2 kantory w Hamedan). Mohamed opowiada nam o górzystej bardzo pięknej części miasta. Faktycznie im wyżej tym zimniej ale i rześkie powietrze. Jest bardzo ładnie nocą dzięki oświetlonemu wodospadzie, wokół klimatyczne knajpki i małe bazary. Ponadto przeczytamy wykute w skale w 3 językach "przykazania" Hercesa. Przypomina ze jest królem królów;) Spacerem zmierzamy w kierunku mieszkania. Czujemy się słabo wiec bierzemy aspirynę i usypiamy przy dźwięku akwarium. 

w drodze, pomiedzy Ali Sadr-Hamedan, Iran

Hamedan, Iran

12.10.2015
Konrad zostaje na mieszkaniu, a my z Ewela idziemy trochę pozwiedzać. Przechodzimy obok mauzoleum Awiceny i zmierzamy na bazar obok placu. Tu jednak niespodzianka cały plac zajęty przez tłum ludzi z flagami i plakatami generała. Okazuje sie ze to 2 rocznica śmierci ważnego Pana o nieznanym dla nas nazwisku. Wszytko pozamykane i nici z zwiedzania. Nie wiedząc co sie dokładnie dzieje i jak sie rozwinie sytuacja wracamy powoli na mieszkanie. Drukujemy jeszcze bilety w kafejce, male zakupy i oczywiście po drodze przylepiają się do nas nowi przyjaciele którzy koniecznie chcą nam pomoc. 

Mauzoleum Awiceny, Hamedan, Iran

Na mieszkaniu pakujemy rzeczy i jedziemy na terminal. Kupujemy VIP bus do Teheranu, (kosz 220 tys.) jedzie ok 3.30 godz i dojeżdża na terminal Jacobe. Konrad jedzie na lotnisko, stargował taxi na 300 tys., a my udajemy sie już do ostatniego hosta, pierwszej dziewczyny na naszym tripie- imieniem Sahar. Odbiera nas z Taleghani i juz po 5 min wiemy ze to nie typowa Iranka. Nie studiuje, nie pracuje bo chce mieć czas na podróżowanie. Ma swój apartament, maluje, profesjonalnie fotografuje i gra na skrzypcach. Zdecydowanie ma tez ADHD ;) pijemy herbatkę, dyskutujemy o podróżach i już sie robi po północy. 

13.10.2015
nasz de facto ostatni dzień, jedziemy zwiedzać Teheran. Zaczynamy od największego bazaru w Iranie. Jest tak ogromny ze szybko wpadamy w labirynt i się gubimy. Sa tu cale sektory na materiały, guziki, szale, biżuterie itd. Wewnątrz znajduje sie tez meczet i tu naprawdę sie modlą, a nie śpią. Zaraz obok jest malutki plac z fontanna gdzie sprzedaja obiadki w styropianowych pudełeczkach za (5 tom) ryz z kurczakiem/kebabem lub fasolka, 1 porcja starczyła na dwie:) na bazarze można by spędzić cały dzień, albo dwa. To tak duży żyjący swoim życiem organizm, ze nie wiadomo czy ciekawsze są rzeczy do nabycia czy ludzie. 

Pijemy kilka herbatek, przyglądając sie życiu i zmykamy do Golestan Palac. Oglądamy go z zewnątrz bo wejście do muzeum (kilka budynków) to koszt (75 tom). Następnie przechodzimy na Plac Imam Komeni, który nie jest niczym szczególnym i  3 stacje metra dalej jest już nasze mieszkanie. Pakujemy w pospiechu nasze rzeczy i zmykamy do metra. Po drodze zwiedzamy jeszcze mury byłej ambasady amerykańskiej. 

W metrze mały szok, gdyż po przejeździe 1,2,3, i kilku kolejnych metrach nie udaje się nam wejść. Dopiero po 40 min wpychamy się i jedziemy na przed ostatnia stacje metra Shahed. Oczywiście znalazło sie przy cale mnóstwo kobiet które chciało nam pomoc i wywieź metrem na lotnisko National. Na Shahed bierzemy taxi (30 tom) i jedziemy na lotnisko. Mamy duuzo czasu, wiec spokojnie sie przepakowujemy, pijemy herbatkę i idziemy odpocząc do pokoju modlitwy. Tam spotykamy bardzo mija dziewczynę z okolic Kerman i zostajemy poczęstowane figami i pizza. O północy pokój modlitw zamykają, ale za to otwierają się inne drzwi. Zaprzyjaźniona z przed paru minut pracownica lotniska zaprasza nas do kantorka na herbatkę na tyły terminala. Chwalimy sie nasza znajomością irańskiego i ulubionego słowa-bastani-lody i już po chwili je zajadamy. Herbatka, daktyle i w drogę, aż zal wyjeżdżać z tego gościnnego kraju.

Tutaj maja trochę inne reguły i najpierw jest check in osobisty, a potem odprawa bagażu głównego i znów check in osobisty. Woda przechodzi bez niczego, chyba nie zwracają na to dużej uwagi.

Wylot o czasie, w Stambule śpimy parę godzin na krzesełkach i lot do Lwowa. Z lotniska bierzemy marszrutke 48 i po dwóch przystankach dalej przesiadamy się, po drugiej stronie ulicy z przystanku odjeżdża numer 32 i 16 na dworzec główny. Gdy przyjeżdżamy mamy akurat 15 min do odjazdu maszyny na granice. Idealnie. Już pachnie Polską i domem :)

lotnisko w Teheranie, Iran